بارها گفته شده که سینمای کمدی در ایران تبدیل به تکرار شده از سوی دیگر نقدهای منتقدان هم در مواجهه با این آثار تکرار مکررات است، اساسا منتقد وظیفه ای ندارد که درباره فیلم های شبه کمدی مبتذل نقد بنویسد چرا که قطعا نوشتن برای این آثار به ادبیات نقد آسیب می رساند چرا که هر اثر هنری قابلیتِ نقد را ندارد ، زمانی که فیلمساز از ارزش های هنری اش عبور می کند و به سمت خزعبل سازی حرکت می کند چرا باید منتقد وقت بگذارد تا درباره اثر او بنویسد؟ اما نگارنده معتقد است ننوشتن برای چنین آثاری موجب گستردگی ابتذالِ بیشتر در سینمای کمدی می شود، اما منتقد می تواند از طریق نوشتنِ نقد پیامش را به فیلمساز و مخاطب گوشزد کند، این یادداشت قصد دارد بگوید که چه اتفاقی افتاده فرزاد موتمن که شب های روشن یا خداحافظی طولانی را در کارنامه اش دارد چگونه توانسته فیلم چشم و گوش بسته را بسازد؟ اگر هدف تجربه گرایی و محک زدن باشد که موتمن یک بار پوپک و مش ماشاالله را ساخت که نه مخاطب با او ارتباط برقرار کرد و نه خودِ او توانست در تغییرِ ژانر موفق باشد، اساسا نمی شود باور کرد فیلمسازی مثل موتمن که مسلط به محتوا و فرم است چرا باید دانستگی اش را خرج فیلمی کند که فاقد ارزشِ سینمایی ست ، چشم و گوش بسته با اینکه می خواهد یک اثر کمدی فانتزی باشد اما گرایشاتِ ابتذال گونه اش کاملا مشهود است فیلمسازِ متفکر نتوانسته یک اثر کمدی خلق کند به همین دلیل سروشکلِ این فیلم به طنزهای منسوخ شده تلویزیونی شباهت پیدا کرده حتی در دهه هشتاد هم فیلم های شانه تخم مرغی به این اندازه سطحی نبودند، قرار دادن دو تیپ در موقعیت های مختلف که یکی نمی شنود و دیگری نابیناست به هیج وجه کمدی نیست یا بهتر است بگوییم فیلمساز نتوانسته از این موقعیت ها کمدی خلق کند ،همانطور که اشاره شد این موقعیت ها بیشتر طنز خفیف نامیده می شوند که در خوشبینانه ترین حالت شاید دو سه تا بچه این موقعیت ها را ببینند و بخندند فیلمساز سطحی ترین رویکرد را در مواجهه با این دو تیپ تدارک دیده است استفاده از این موقعیت ها قطعا از سینمای غرب می آید البته در شکلی الکن و بی منطق!

دانلود فیلم چشم و گوش بسته